Metoda kierowanego nauczania wg Andreasa Peto

Twórcą metody nazwanej Nauczaniem Kierowanym był węgierski lekarz, pedagog, fizjoterapeuta Andreas Peto, który wprowadził ją w 1949 roku w Budapeszcie. W stolicy Węgier utworzony został pod jego kierownictwem Instytut Osób Niesprawnych Ruchowo, do którego kierowano wszystkie dzieci z podejrzeniem uszkodzenia o.u.n na Węgrzech . Metoda ta łączy w sobie elementy usprawniania społecznego, leczniczego oraz psychologiczno pedagogicznego oddziałuje, więc na dziecko niepełnosprawne w kilku aspektach naraz:
- Uczy go samodzielności w codziennym życiu
- Zapewnia naukę szkolną
- Uczy komunikacji z innymi ludźmi
- Zapewnia rehabilitację posturalno ruchową
Najważniejszym celem metody jest poprawa stanu funkcjonalnego dziecka oraz zapewnienie mu udziału w życiu społecznym. Dzieci trafiające do ośrodka poddawane są szczegółowemu badaniu przez neurologa, ortopedę, dermatologa, dentystę, audiologa i internistę. Istotną nowością wymyśloną przez Węgra jest tzw. Podstawowy Wzorzec Ruchu. Służy on do diagnozowania napięcia mięśniowego i rozwoju psychomotorycznego dziecka. Zgodnie z nim w rozwoju dziecka napięcie zginaczy jest równie istotne jak napięcie prostowników i prawidłowy rozkład napięcia zależy od ich prawidłowego współdziałania. Według tego wzorca ruchu dziecko utrzymuje KK.G uniesione w górę zaś KK.D są zgięte w biodrach, a tułów ma zapewnioną stabilizacje. Najłatwiej rozwój podstawowego wzorca ruchu można zaobserwować u dziecka, gdy leży ono na plecach i ma możliwość bawiąc się nogami integrować prace zgięciową i wyprostną mięśni. Dodatkowo u dziecka bada się także możliwość kontaktu ze społeczeństwem, poziom inteligencji, oraz poziom dojrzałości społecznej.
Aby zapewnić dziecku wszechstronną opiekę w 4 letnim procesie nauczania w szkołach Peto kształci się ludzi, którzy będą w stanie sprostać tym oczekiwaniom. Nazwano ich konduktorami lub przewodnikami. Zgodnie z założeniami twórców fakt, iż dziecko przez cały czas ma kontakt z tym samym rehabilitantem ma nieprzecenione znaczenie. Zadaniem takiej osoby jest realizowanie wyznaczonego programu rehabilitacyjnego, łącząc go jednocześnie z różnymi elementami pedagogiki jak np. muzykoterapią czy terapią logopedyczną. Ucząc dzieci, posługuje się charakterystycznymi ćwiczeniami opartymi na zasadach rytmizacji. Wspólnie na głos opisują wykonywaną czynność a sam konduktor nie ćwiczy manualnie z dzieckiem tylko na głos steruje ruchami, co zwiększa świadomość wykonywanych ruchów. Rytmizacja ma też na celu ułatwienie zapamiętania wykonywanych poleceń i poprawę płynności ich wykonywania. Uczy także poprawnego wymawiania słów. Konduktor opiekuje się z reguły grupą ok.5-6 dzieci mających podobne możliwości funkcjonalne i intelektualne. Zadaniem konduktora jest nauczenie dziecka codziennie nowej umiejętności i doskonalenie już zdobytych. Nauka ta zawarta jest w formie zabawy. Dzieci wykonują proste polecenia zdobywają nowe doświadczenia i jednocześnie uczą się samodzielności. Harmonogram zajęć dostosowany jest do każdego tak, aby nadążył za grupą i w większości zajmują go ćwiczenia samoobsługi, czyli jedzenia, ubierania się, czy załatwiania potrzeb fizjologicznych. Nauczanie w grupie ma wiele zalet. Zmusza dziecko do bycia bardziej aktywnym, zapewnia kontakt z rówieśnikami, co ma istotne znaczenie zważywszy, że dzieci są przez długi okres oddzielone od rodziców i rodzeństwa.
Codzienne ćwiczenia rehabilitacyjne wymagają specjalnego sprzętu w postaci mebli i
przyrządów do ćwiczeń. Wyposażenie sali, w której przebywają dzieci na pierwszy rzut oka wydaje się być bardzo skromne. Pokój posiada meble specjalnej konstrukcji, które służą zarówno do ćwiczeń jak i do czynności dnia codziennego .
W skład pomieszczenia wchodzi:
- Lóżko, które służy do spania, jedzenia, gdy zostanie przemeblowane na ławę oraz do zabawy gdy zajdzie taka potrzeba.
- Krzesła ze szczebelkami oparciem i podnóżkiem
Grupa przebywa razem w pomieszczeniu, które służy im jako sypialnia, sala do zabawy i ćwiczeń oraz pokój mieszkalny. Dziecko posiada własne łóżko do spania, które służy również jako stół, i mata do ćwiczeń. Każdy ze sprzętów ma, więc różnorakie zastosowanie. Szczebelkowa budowa mebli ułatwia dziecku wstawanie i utrzymanie pozycji, a zbudowane z listewek krzesła wykorzystuje się jako przybory do stania, chodzenia i utrzymywania określonej pozycji. Tak prosto umeblowana sala ułatwia dziecku poruszanie się, wykonywanie zadań i sprzyja utrzymaniu koncentracji .
Metoda Peto wymyślona na potrzeby dzieci z uszkodzeniami mózgu ze względu na swoją wieloaspektowość i szerokie spektrum działania, oraz zważywszy na fakt, że wywiera duży wpływ na rozwój psychospołeczny dziecka może pełnić ważna rolę w świecie rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat lub interesuje Cie wiedza pokrewna zapraszam na http://www.rehabilitacja-wloszczowa.pl/, tam dowiesz się więcej.