Rodzina to podstawowa jednostka społeczna, gdzie kobieta i mężczyzna podejmują role społeczne matki i ojca. Życie rodzinne pozwala na przyswajanie warunków, w których upodabniamy się do rodziców. Ważne więc są tutaj wzorce postepowania rodziców oraz ich postawy wobec dzieci.

Czym jest postawa?

Jest to stan gotowości psychicznej do przyswajania czegoś jak również ustosunkowanie się w aspekcie emocjonalnym do danej rzeczy lub przedmiotu.[1]

Jakie komponenty są ważne dla postaw rodzicielskich?

Przede wszystkim przeświadczenie o ważności roli rodzica. Podejście rodziców tu jest niezwykle istotne ze względu na postrzeganie swojej roli, czy jest to rola pierwszoplanowa czy drugorzędna względem innych funkcji społecznych. Istotna jest identyfikacja z rolą, czyli przekonanie, że nikt inny zastąpić rodzica nie może. Motywacja współżycia rodzinnego jest kolejnym komponentem postaw rodzicielskich. Ważne jest czy rodzice dążą do realizacji celów rodziny jako systemu czy do realizacji swoich osobistych ambicji i planów.[2]

fot. ojoimages

Maria Ziemska wskazała postawy rodzicielskie, które są niepożądane w kontakcie rodzica z dzieckiem. Mówimy tu o kilku zaburzeniach kontaktów z dzieckiem.

Pierwszym wymiarem jest nadmierny dystans - nadmierna koncentracja. Kiedy rodzice mają nadmierny dystans do dziecka możemy mówić o dwojakim rodzaju kontaktów:

• Kontakt agresywny, przejawia się w zachowaniach takich jak „robienie z dzieckiem porządku”, bez liczenia się z jego potrzebami czy uczuciami.
• Unikanie, wycofywanie się z relacji czyli obok dziecka, bez zwracania się ku niemu.

Kiedy rodzice przejawiają nadmierną koncentrację uczuciową na dziecku możemy mówić również o dwóch typach kontaktów:

• Dążenie do korygowania zachowań dziecka, uporczywe i napastliwe.
• Ograniczenie kontaktów społecznych przez „trzymanie dziecka przy sobie”.