Limfadenopatia to powiększenie węzłów chłonnych. Jest to częsty objaw u dzieci, który budzi niepokój rodziców i zawsze wymaga diagnostyki. Limfadenopatia może być uogólniona (np. w przebiegu nowotworów, chorób tkanki łącznej (np. RZS), alergii, mononukleozy zakaźnej) lub ograniczona do jednej części ciała (np. zakażenia gardła, górnych dróg oddechowych).
Objawy i przebieg limfadenopatii u dziecka
Przy diagnostyce limfadenopatii ważna jest konsystencja, wielkość, bolesność, lokalizacja, przesuwalność względem podłoża i współwystępowanie innych objawów - wysypki, gorączki, powiększenia wątroby/śledziony, kaszlu, kataru, bólu gardła. Powiększone węzły chłonne nadobojczykowe, podobojczykowe, węzły występujące w zgięciach łokciowych, kolanowych zawsze budzą niepokój onkologiczny.
Węzły nieprzesuwalne wobec podłoża, bardzo twarde, niebolesne, tworzące pakiety lub większe niż 3 cm nasuwają etiologię nowotworową. Natomiast węzły zapalne są z reguły miękkie, dobrze przesuwalne wobec podłoża, bolesne. Węzły ograniczone, miękkie, bolesne, przesuwalne względem podłoża wraz z wysoką gorączką, anginą, a czasem powiększeniem wątroby/śledziony sugerują mononukleozę zakaźną.
W ostrej białaczce szpikowej AML węzły są zwykle dość twarde, niebolesne, słabo przesuwalne względem podłoża; towarzyszyć im mogą wybroczyny, podbiegnięcia krwawe (tzw. siniaki). W chorobie Hodgkina węzły są twarde, trudno przesuwalne, tworzą pakiety.
Powiększenie węzłów karkowych wraz z towarzyszącą wysypką jest charakterystyczne dla różyczki. Należy pamiętać, że powiększone szyjne węzły chłonne do ok. 1,5-2 cm mogą występować u zdrowych dzieci i być skutkiem nawracających infekcji nosogardzieli, zębów, zatok obocznych nosa.
Kiedy udać się do lekarza i leczyć limfadenopatię u dziecka
W każdym przypadku limfadenopatii konieczna jest wizyta u lekarza. Diagnostyka obejmuje badania podstawowe jak morfologię z rozmazem, CPR, a także w zależności od obrazu klinicznego wymazy, posiewy, czy badania obrazowe.
