Dziecko ulega zakażeniu wewnątrzmacicznie - poprzez łożysko - od matki, u której w czasie ciąży doszło do świeżego (pierwotnego) zakażenia Toxoplasma gondii. U matek, u których nie stosowano żadnego leczenia, odsetek dzieci, które uległy zakażeniu wynosi 40%. Należy podkreślić, że głównym zagrożeniem dla dziecka jest świeże zakażenie przebyte przez matkę w czasie ciąży. Z tego powodu wielu położników zaleca profilaktyczne, przesiewowe badania w kierunku toksoplazmozy u każdej kobiety ciężarnej. Samo przebycie w przeszłości (przed ciążą) toksoplazmozy nie stanowi zwykle żadnego zagrożenia.

Częstość występowania wrodzonej toksoplazmozy szacuje się na 1 na 2300 urodzeń. W przypadku nasilonych objawów toksoplazmozy u dziecka śmiertelność wynosi około 10%.

Objawami sugerującymi wrodzoną toksoplazmozę powinna być zwłaszcza tzw. triada Sabina-Pinkertona:

• wodogłowie lub małogłowie + zapalenie siatkówki i naczyniówki + zwapnienia śródmózgowe,
• zdarza się powiększenie wątroby i śledziony,
• żółtaczka,
• drgawki,
• zaćma,
• zez, 
• uszkodzenie słuchu.

W przypadku stwierdzenia u kobiety ciężarnej toksoplazmozy jest możliwe (a nawet konieczne) stosowanie leków zmniejszających ryzyko rozwoju zakażenia u dziecka. Przy potwierdzeniu toksoplazmozy u dziecka powinno ono zostać objęte opieką wysoko specjalistycznego ośrodka, który będzie prowadził leczenie.

Typowy cykl leczenia trwa nawet do końca 1 roku życia. Powinno się leczyć każde dziecko z potwierdzoną wrodzoną toksoplazmozą, nawet jeżeli nie ma ono ewidentnych objawów.

Kobieta ciężarna powinna unikać kontaktu z kotami i ściśle przestrzegać zasad higieny osobistej. Wskazane jest przeprowadzenie badania w kierunku toksoplazmozy w czasie trwania ciąży.