Okres wylęgania wirusa wynosi ok. 2-3 tygodnie. Okres zakaźności przypada na ok. 7 dni przed do 8 dni po ujawnieniu się zakażenia (łącznie ok 14 dni). Przed wysypką mogą pojawić się objawy nieżytowe, bolesne powiększenie węzłów chłonnych (charakterystyczne są powiększone węzły karkowe, potyliczne i węzły w tylnej części szyi).

Później pojawia się (choć nie zawsze) wysypka o charakterze plamisto – grudkowym, na początku na twarzy i szybko rozchodzi się na całe ciało, znika po 2-3 dniach bez pozostawiania przebarwień i blizn; czasem występuje łuszczenie skóry i niewielki świąd. Wysypce może towarzyszyć podwyższona nieznacznie temperatura lub stan podgorączkowy.

W każdym przypadku podejrzenia różyczki trzeba zgłosić się do lekarza.

Różyczka nabyta zwykle ustępuje samoistnie bez pozostawiania trwałych następstw. Mogą wystąpić przemijające zapalenie stawów, skaza krwotoczna małopłytkowa oraz bardzo rzadko zapalenie mózgu o łagodnym przebiegu. Różyczka jest chorobą, której leczenie jest wyłącznie objawowe.

W zależności od wskazań pomocne mogą być leki przeciwzapalne, przeciwbólowe, a w razie powikłań stawowych także glikokortykosteroidy, w razie skazy krwotocznej preparaty uszczelniające naczynia . Antybiotyki nie są skuteczne, gdyż jest to choroba wywołana przez wirusy.

Skuteczną i stosowaną metodą profilaktyki są szczepienia ochronne. Szczepienie przeciwko różyczce należy do obowiązkowych i wykonuje się je najczęściej razem ze szczepieniem przeciwko odrze, śwince (szczepionka żywa MMR) po 12 miesiącu życia . Istotna jest także izolacja chorych do 7 dni po wystąpieniu osutki.