Amerykańscy naukowcy swoje badania prowadzili w grupie kilkudziesięciu dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Małym pacjentom podawane były różne – w zależności od ilości zbankowanego materiału i od jego jakości – ilości komórek macierzystych, pochodzących z ich własnej krwi pępowinowej. Dzieciom podawano od 10 do 50 milionów komórek macierzystych na kilogram masy ciała.

Pacjentom nie tylko podawano preparaty z krwi pępowinowej, ale i wdrażano u nich terapię zajęciową oraz fizjoterapię. Drugie z wymienionych oddziaływań wykorzystywane było zarówno w grupie, gdzie dzieciom podawano komórki macierzyste, jak i wśród tych dzieci, u których nie stosowano tychże preparatów.

Celem dokonania koniecznych analiz u małych pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym przeprowadzano badania obrazowe (w postaci rezonansu magnetycznego), a także dokonywano oceny zdolności ruchowej dzieci z wykorzystaniem specjalnej skali GMFM (Gross Motor Function Measure).

Ostatecznie badaczom udało się zauważyć, że po upływie roku od podania preparatów pochodzących z krwi pępowinowej, u dzieci, u których zastosowano komórki macierzyste w dawce 25 milionów na kg masy ciała, odnotowywano większe postępy (m.in. w postaci poprawy zdolności ruchowych) niż u tych pacjentów, którym nie podawano komórek macierzystych.

Za przyczynę takiego zjawiska uznawane jest to, że komórki macierzyste, pochodzące z krwi pępowinowej, potencjalnie mogą doprowadzać do powstawania nowych połączeń pomiędzy komórkami układu nerwowego. O krwi pępowinowej medycyna musi się jeszcze wiele dowiedzieć, aczkolwiek jedno powiedzieć można już teraz: krew pępowinowa wydaje się dość obiecującym materiałem, który może znaleźć wykorzystanie w leczeniu wielu różnych chorób.