W Stanach Zjednoczonych rocznie rodzi się około 10 000 dzieci, u których z biegiem lat rozwija się mózgowe porażenie dziecięce. Jest to schorzenie polegające na zaburzeniu kontroli ruchów oraz ułożenia czy też postawy dziecka, które jest skutkiem wady lub niedojrzałego układu nerwowego dziecka. Mózgowe porażenie dziecięce, nie jest wynikiem postępującej choroby a spowodowane jest wadami i zaburzeniami jakie występują podczas rozwoju mózgu.
            Czynniki, jakich oddziaływanie ma wpływ na rozwój zaburzenia jakim jest mózgowe porażenie dziecięce, można podzielić na kilka kategorii. Czynniki przedporodowe to zaburzenia genetyczne, zaburzenia chromosomalne, wady rozwojowe, wady mózgu czy infekcje. Ta grupa czynników wywołuje mózgowe porażenie dziecięce, najczęściej u dzieci urodzonych o czasie, a najrzadziej u dzieci urodzonych przedwcześnie. Czynniki okołoporodowe to grupa czynników do której wlicza się wszystkie, mogące wystąpić od momentu rozpoczęcia porodu, do ukończenia 1 tygodnia życia przez dziecko. Mowa tutaj o wstrząsie noworodkowym, obrzęku mózgu czy infekcji ośrodkowego układu nerwowego. Ważnym czynnikiem uszkadzającym, jest w tym okresie wysoki poziom bilirubiny, która może uszkadzać komórki podkorowe. Czynniki poporodowe są przyczyną około 10% przypadków mózgowego porażenia dziecięcego jak również wywołują one postać hemiplegiczną mózgowego porażenia czyli związaną z porażeniem połowiczym. Do tej grupy dzienników zalicza się infekcje oraz urazy ośrodkowego układu nerwowego.

Objawy mózgowego porażenia dziecięcego można podzielić na 4 grupy:

• Postacie spastyczne, gdzie objawy dotyczą głównie wzmożenia napięcia mięśniowego.
• Postacie dyskinetyczne związane z występowaniem różnorodnych ruchów mimowolnych.
• Postacie ataktyczne gdzie objawy pochodzą głównie z módżka (np. drżenie zamiarowe).
• Postacie mieszane gdzie najczęściej spotyka się kombinacje postaci spastycznych i dyskinetycznych.

fot. panthermedia

W rozpoznawaniu i leczeniu mózgowego porażenia dziecięcego najważniejsza jest obserwacja noworodka zwłaszcza pod kątem symetrii ułożenia ciała. Ważne jest również określenie, czy ruchy jakie wykonuje dziecko, są zgodne z normami ruchowymi odpowiednimi dla jego wieku. Inne badania są jedynie badaniami pomocniczymi i tak jak np. rezonans magnetyczny, mogą pomóc w ustaleniu etiologii zaburzenia. Leczeniem jest usprawnianie oraz rehabilitacja, która proponuje różne koncepcje i daje wiele możliwości w walce z zaburzeniem. U dzieci gdzie postać zaburzenia jest szczególnie nasilona, dużą wagę ma odpowiednia pielęgnacja oraz dbałość o zmianę ułożenia ciała celem uniknięcia odleżyn.[1]