Zaburzenia ze spektrum autyzmu związane są z dysfunkcjami dotyczącymi kilku różnych obszarów dziecięcego funkcjonowania. U dzieci mających około 3 lat sugerować te problemy mogą chociażby nieprawidłowości widoczne w kontaktach społecznych – mali pacjenci z ASD:

• najchętniej bawią się sami,
• unikają dzielenia się z innymi swoimi zabawkami,
• nie podejmują się zabaw, w których mieliby oni przybierać jakieś role (nie bawią się w dom czy w gotowanie),
• rzadko lub wcale reagują na swoje imię.

Z zaburzeniami ze spektrum autyzmu powiązane są również trudności z rozumieniem emocji własnych oraz innych. Sugerować ASD u 3-latka mogą:

• trudności z nazywaniem i ekspresją swoich emocji,
• przybieranie min całkowicie nieadekwatnych do aktualnie odczuwanych emocji (np. uśmiechanie się w sytuacji, kiedy dziecko jest tak naprawdę złe),
• unikanie jakichkolwiek kontaktów cielesnych (np. wyjątkowa niechęć do przytulania się z rodzicami).

O zaburzeniach ze spektrum autyzmu przekonywać mogą również nieprawidłowości dotyczące komunikacji, takie jak:

• opóźnienie rozwoju mowy,
• całkowity brak mowy u 3-latka,
• unikanie kontaktu wzrokowego,
• mówienie o sobie w trzeciej osobie (zamiast „ja” dziecko z zaburzeniami ze spektrum autyzmu może mówić o sobie „on”),
• powtarzanie słów wypowiadanych przez innych ludzi.

Zdecydowanego podkreślenia wymaga tutaj to, że powyżej wymieniono tylko pewne przykłady problemów, które mogą sugerować zaburzenia ze spektrum autyzmu. Pojawienie się u dziecka którychś z tych nieprawidłowości nie jest równoznaczne z tym, że ma ono ASD – wtedy, gdy rodzice obawiają się, że ich pociecha może mieć zaburzenia ze spektrum autyzmu, konieczne jest udanie się do specjalistów na kompleksową diagnozę, bo tylko ona może potwierdzić lub wykluczyć istnienie u dziecka tychże problemów.