Zaburzenia odporności dzielimy na pierwotne (wrodzone), polegające na uwarunkowanym genetycznie niedoborze immunoglobulin lub komórek układu odporności oraz na zaburzenia wtórne, związane z ciężkimi chorobami ogólnoustrojowymi (np. białaczka, zakażenie HIV) lub stosowaniem leków immunosupresyjnych (cytostatyki, duże dawki sterydów).
Szczepienia u dzieci - Objawy i przebieg
Pierwotne zaburzenia odporności są trwałym przeciwwskazaniem do szczepienia szczepionkami żywymi (gruźlica, odra, świnka, różyczka, polio doustne, ospa wietrzna i inne). Można natomiast bez obaw podawać szczepionki inaktywowane (zabite). Trwałym przeciwwskazaniem do szczepionek żywych jest także stan po usunięciu śledziony. Ciężkie choroby upośledzające odporność oraz stosowanie cytostatyków lub kortykosterydów w dużych dawkach jest czasowym przeciwwskazaniem do szczepień żywymi szczepionkami. Zazwyczaj odracza się także pozostałe szczepienia, ponieważ leki immunosupresyjne znacznie zmniejszają odpowiedź immunologiczną i szczepienie może być nieefektywne, a w wielu chorobach autoimmunologicznych nadmierna stymulacja antygenowa może spowodować nawet nasilenie objawów choroby. Wyjątkiem jest szczepienie przeciwko wzw B, które jest gorąco rekomendowane wszystkim pacjentom zaczynającym leczenie ciężkich, przewlekłych chorób (jak np. białaczka), ponieważ są to pacjenci z grupy ryzyka zakażeń wewnątrzszpitalnych.
Kiedy udać się do lekarza i leczyć
Z uwagi na specyfikę tych ciężkich chorób decyzję o wskazaniach i przeciwwskazaniach do szczepień musi podjąć specjalista leczący dziecko w ośrodku onkologicznym lub w innym specjalistycznym ośrodku. To samo dotyczy okresu po zakończeniu leczenia.
Szczepienia u dzieci - Leczenie
Patrz wyżej.
