Trzecia część artykułu omawiającego różnorodne badania układu moczowego oraz podstawowe zasady interpretacji wyników tych badań. Omówiono najważniejsze badania obrazowe, takie jak USG, urografia, cystografia, tomografia komputerowa oraz scyntygrafia. Przedstawiono ponadto zasady wykonywania biopsji nerki.
SCYNTYGRAFIA NEREK
Badanie polega na podaniu znacznika (kontrastu), który jest rejestrowany przez urządzenie zwane gammakamerą. Badanie scyntygraficzne nie wymaga specjalnego przygotowania dziecka. Wychwyt znacznika przez nerki i następnie jego wydalanie pozwala podobnie jak w urografii na ocenę czynności nerek, wszystkich etapów wytwarzania i wydalania moczu.
Rozkład znacznika w obrębie nerki pozwala na zaobserwowanie, które części nerki (blizny pozapalne) lub nawet która nerka nie wydala go prawidłowo. Badanie jest dokładniejsze niż urografia, jeżeli chodzi o ocenę funkcji nerek, bo pozwala na ocenę proporcji udziału poszczególnych nerek w wytwarzaniu moczu i oczyszczaniu organizmu. W czasie badaniu dziecko również leży na plecach, znacznik podaje się dożylnie, wykonuje się kilkakrotną rejestrację obrazów w ostępach 10-30 minut, również po oddaniu moczu.
BIOPSJA NERKI
Jest badaniem inwazyjnym polegającym na przezskórnym pobraniu igłą fragmentu nerki w celu jej oceny mikroskopowej. Na zabieg wymagana jest zarówno pisemna zgoda rodziców i opiekunów oraz dziecka po 16 roku życia. Można go wykonać w znieczuleniu miejscowym (dotyczy to dzieci starszych, które zaakceptują taką formą znieczulenia) lub w znieczuleniu ogólnym. Badane bioptatu nerki pozwala na dokładną ocenę budowy komórkowej nerki co niezbędne jest szczególnie w diagnostyce chorób układu moczowego takich jak: zespół nerczycowy, zapalenie kłębuszków nerkowych, niewydolność nerek o niejasnej przyczynie, białkomocz i krwinkomocz.
PIŚMIENNICTWO
Nefrologia dziecięca. Pod red. Marii Sieniawskiej i Teresy Wyszyńskiej. Biblioteka Lekarza Specjalisty Warszawa 2003.
S.Pawelski, S.Maj: Normy i diagnostyka chorób wewnętrznych. PZWL 1993.
Behrman R. i wsp.: „Podręcznik Pediatrii” 1996.