Rodzice chcący zazwyczaj dobrze dla swojego dziecka uciekają się do różnych – nie zawsze dobrych dla psychiki dziecka – metod mających zlikwidować (lub czasem zatuszować) istniejący problem. Dzieci z moczeniem nocnym zapytane o najbardziej przykre dla nich sposoby zwalczania problemu na jednym z pierwszych miejsc wymieniają powrót do stosowania pieluch. Wiedząc, że ich rówieśnicy dawno z nich wyrośli czują się zażenowane i zawstydzone a także traktowane przez najbliższych jak upośledzone [D.Brett, 2000]. Nierzadko dzieci moczące się są wyśmiewane, poniżane lub nawet bite za zmoczenie łóżka, co istotnie potęguje konsekwencje psychologiczne moczenia.

W prawidłowym postępowaniu wobec dziecka dotkniętego problemem moczenia nocnego powinno się przestrzegać kilku zasadniczych reguł:

• Nigdy nie karcić dziecka za zmoczenie łóżka
• Nie żartować z tego tematu, nie opowiadać znajomym, dalszej rodzinie, etc. Nie wolno publicznie na ten temat rozmawiać.
• Wielokrotnie powtarzać dziecku, że to nie jego wina, iż się moczy.
• Nauczyć dziecko, że do jego obowiązków należy włożenie mokrego prześcieradła do pralki (po to by odciążyć rodziców a dziecko nauczyć sprzątania po sobie skutków swoich zachowań i reakcji – w sposób zdrowy i humanitarny).
• Wyjaśnić dziecku, że problem moczenia dotyczy również często innych dzieci w jego wieku, o czym jednak się nie mówi. Jeśli, któryś z rodziców w dzieciństwie też długo się moczył, warto o tym powiedzieć dziecku (to bardzo podniesie poczucie jego wartości oraz wykaże, że ktoś – w tym przypadku osoba znacząca – miał także taki problem i sobie z nim poradził, choć nie było łatwo).
• W każdym przypadku moczenie nocne wymaga konsultacji z lekarzem pediatrą, którego zadaniem jest przeprowadzane diagnostyki wykluczającej organiczne przyczyny moczenia oraz podjęcie decyzji o dalszym postępowaniu. Często konieczne jest leczenie przy współudziale lekarza nefrologa dziecięcego, psychologa i psychiatry. Pomoc psychologiczna może być potrzebna przy ustaleniu przyczyn i tła moczenia (głównie wtórnego) a także w celu podniesienia poczucia wartości dziecka.

 

fot.pantherstock

• Bardzo pomocne w leczeniu moczenia jest prowadzenie kalendarzyka, w którym zaznacza się “suche” noce. Zaznaczanie w kalendarzu “dobrych” nocy jest formą nagradzania dzieci za “suche” noce i stanowi formę terapii behawioralnej przyczyniając się do zmniejszenia częstości moczeń.
• Zawsze moczenie nocne stanowi dla dziecka niezwykle ciężki i wstydliwy problem, nawet wówczas gdy jawnie neguje ono przykre doznania psychiczne związane tą dolegliwością. Dzieci moczące się czują się przez gorsze od innych, dlatego warto umówić dziecko z psychologiem, który pracuje z takimi problemami. Pomoże to uporać się z silnym dyskomfortem nie tylko dziecku, ale również ułatwi rodzinie rozwiązanie frustrującej i męczącej sytuacji.
• Za wszelką cenę należy podejmować walkę z moczeniem nocnym u dzieci, bagatelizowanie problemu stanowi bowiem jedynie przedłużanie cierpienia dziecka oraz zwiększa potencjalne niekorzystne następstwa psychiczne dla jego osoby. W świetle literatury naukowej wydaje się, że zaburzenia emocjonalne stanowią tutaj nie przyczynę ale skutek moczenia nocnego. Najbardziej korzystne jest zatem szybkie i skuteczne wdrożenie odpowiedniej terapii.

 

BIBLIOGRAFIA:

1.Brett Doris: Opowiadania dla Twojego (nieco starszego) dziecka. Część 2. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Gdańsk 2000

2. Kaplan Harold I,Sadock Benjamin J: Psychiatria kliniczna. Urban & Partner. Wrocław 1998.

3.Molicka Maria: Bajki terapeutyczne. Media Rodzina. Poznań 1999

4. Scully James H: Psychiatria. Urban & Partner. Wrocław 1998