„(..) Wiem, że nie byłeś dzisiaj w szkole. Ty i Paweł. Widziała was  w parku sąsiadka. Z tornistrami o 10 rano. Dlaczego uciekliście? Chcesz mieć obniżone zachowanie? (...)”.

Czasem naprawdę trudno wyjaśnić tego przyczynę. To może być impuls: ”wiejemy z matmy?” i już grupa uczniów wybiega ze śmiechem ze szkoły. Ale może być również inaczej. Zdarza się, że dziecko panicznie boi się jakiegoś przedmiotu – np. nauczyciel na każdej lekcji pyta na środku sali na dodatek poniżając ucznia przed klasą (wbrew pozorom bardzo wymagający nauczyciele, ale przy tym życzliwi i sprawiedliwi zazwyczaj nie budzą lęku) albo czuje się ono odrzucone przez klasę, bo np. się moczy czy ma poważną wadę wymowy.

W pewnych grupach młodzieżowych wagary stają się stylem życia (ten kto chodzi do szkoły jest lizusem). Ucieczki ze szkoły mogą wiązać się również z problemami w rodzinie czy innymi kłopotami stając się ucieczką i zapomnieniem od nich.

Jest bardzo niewielu uczniów, którzy nigdy nie uciekli ze szkoły. Tym bardziej obecnie. Jednorazowe wagary zazwyczaj nie wiążą się z poważnymi konsekwencjami i nawet większość samych nauczycieli uważa je za jedną z wielu „prób dorosłości”, których należy dokonać.

Kiedy jednak można się obawiać, że jest to coś więcej niż „zwykła próba dorosłości”? Należy to rozważać w następujących okolicznościach:

• nie przydarza się to raz na jakiś czas (np. w urodziny koleżanki, dzień wagarowicza)
• uczeń traktuje to jako coś normalnego
• ucieczki z lekcji stają się sposobem radzenia sobie ze stresem w szkole, lękiem przed odpowiedziami, klasówkami ani również innymi problemami np. w domu
• uczeń wiąże się poprzez wagary z grupą tzw. „trudnej młodzieży” a pobyty poza szkołą wiążą się z paleniem papierosów, piciem alkoholu, narkotykami 
• ucieczki mające charakter samotny powodują oraz pogłębiają izolowanie się od klasy i rówieśników