Inne leki mają znaczenie pomocnicze. Należą do nich krótko działające leki rozszerzające oskrzela, które znakomicie nadają się do szybkiego przerwania napadu duszności. Leki te powinny być stosowane jak koło ratunkowe - „na żądanie”. Szybkie ustąpienie duszności po lekach rozszerzających oskrzela skłania niektórych - zwłaszcza dorastającą młodzież – do „wygodnego” zastępowania nimi codziennej, „niewygodnej” terapii. Postępowanie takie jest nie tylko niewłaściwe z punktu widzenia leczenia astmy, ale przede wszystkim niebezpieczne. Poważnym zagrożeniem jest możliwość uszkodzenia serca przez krótko działający lek rozszerzający oskrzela, który w sytuacji stresu (duszności) łatwo przedawkować. Poza tym ostateczne efekty „rozchwiania” źle leczonej choroby łatwo przewidzieć.

Oczywiście, w przebiegu każdej postaci astmy przewlekłej, nawet najlepiej leczonej, mogą zdarzyć się nagłe zaostrzenia. Ciężkie zaostrzenie astmy jest bezpośrednim zagrożeniem życia i stanowi bezwzględne wskazanie do hospitalizacji. Lżejsze zaostrzenia choroby, po konsultacji z lekarzem, można leczyć w domu. W leczeniu astmy atopowej, zwłaszcza u dzieci, można zastanowić się nad szczepieniem odczulającym na alergeny, które powodują duszności (np. alergeny roztoczy lub pyłki traw). Efekty takiego leczenia są często bardzo dobre. Równocześnie z odczulaniem powinno być kontynuowane, szczególnie na początku, stosowane dotąd pełne leczenie przeciwastmatyczne.

Celem postępowania w astmie jest brak kaszlu i duszności, dobre samopoczucie, przespane noce i pełna aktywność fizyczna. Utrzymywanie się tak dobrego stanu przez kilka tygodni, pozwala zazwyczaj na zmniejszenie intensywności leczenia. Decyzję taką należy podjąć z lekarzem, nigdy samemu. Ciekawym i typowym dla astmy zagadnieniem, jest sam sposób podawania leków, który wyraźnie wpływa na efekty leczenia.

Sposoby podawania leków w astmie

Wybór leku na astmę to dopiero pierwszy krok. Drugim jest wybór sposobu, jak go zażywać. Niestety, tabletkami i syropami nie leczymy astmy przewlekłej. Najbardziej oczywistą drogą dostarczenia leków wprost na "front” zapalenia alergicznego jest inhalacja dooskrzelowa. Dlatego właśnie większość leków w astmie podaje się wziewnie. Droga doustna lub dożylna znajdują swoje zastosowanie w określonych (często nagłych) sytuacjach.

Obecnie funkcjonują cztery podstawowe systemy umożliwiające zaaplikowanie leków w inhalacji. Są nimi: nebulizatory sprężarkowe, indywidualne inhalatory ciśnieniowe (MDI), indywidualne inhalatory ciśnieniowe z tubą (tzw. spejser) i inhalatory proszkowe (DPI). Dzieci, które nie potrafią wykonać wdechu z momentem uwolnienia aerozolu z aparatu, powinny korzystać z nebulizatorów lub inhalatorów z tubą. Tuba w codziennej praktyce może wydawać się nieporęczna i niepotrzebna. Jednak warto ją stosować, ponieważ na jej ściankach osadzają się duże cząstki leku, które dzięki temu nie wywierają niekorzystnego wpływu na śluzówki i na cały organizm. W razie braku tuby istnieje konieczność przepłukania ust wodą po każdym zastosowaniu wziewnego leku sterydowego.